Dört On Yedi Duraklattı Tüm Geleceğimi

Hiçbir kelime, hiçbir cümle bu felaketin tarifinin, tasvirini yapamaz,
Yıkılan ocaklar, gidenler canlar, sönen hayaller,
Neyi yerine koyarsanız koyun hiç bir ilaç bu elim acıya merhem olamaz,
Yetim bir çocuğa her yer olmuş artık yad eller...

Susan yürekler ve içinin içinde depremler yaşamakta olan sineler,
Acı türkülere, acı ağıtlara mı kaldı bu amansız felaketi dile getirmeye,
Üzerimize küllenmiş meşakkati ancak rahmete gark olmuş aydınlık bir yağmur temizler,
Bir dua, bir şükür, bir hamd kalmış bize artık O'ndan hediye...

Yüreğim kanıyor ey canlar!
Ruhum daralıyor ey canlar!
Hayallerim duraklamış ey canlar!
Sesim kısılmış ey canlar!..

Umutlar parçalandı, ölü mü , diri mi,
Soğuk bir sessizlik sarmış düşüncelerimi,
Saat dört on yedi duraklattı tüm geleceğimi,
Karanlık enkazlarda yitirdim kelimelerimi,

Beton yığınlarının arasına çaresizlik düşmüş,
Yüreğimizde yaşayan canlar ya üşümüş ya da ebede yol almış,
İnsanım diyen her nefesin, çaresizlik içinde beli bükülmüş,
Bu geçici handa bize ibretâmiz bir sabır kalmış!...